Oaza Nagórki wita

RUCH śWIATŁO - ŻYCIE = OAZA

"Ruch ten ma swoją historię, która bierze początek z czasów przedsoborowych. Rozwija się on dość prężnie w polskim Kościele. Ostatnio rozszerza się także w Czechach, Niemczech i na Słowacji. Występuje też pod nazwą „ruch oazowy”. Główny akcent kładzie na formację. Jego celem jest prowadzenie osób ku dojrzałości chrześcijańskiej i realizacji soborowego modelu parafii. Do ruchu Światło – Życie może włączyć się każdy katolik: dzieci, młodzież i dorośli; osoby żyjące samotnie i w małżeństwie; laikat, członkowie zakonów i duchowieństwo; młodzież pracująca i studiująca.
Program formacyjny jest dostosowany do wieku i stanu uczestników. Znakiem ruchu są dwa greckie słowa wyjęte z Biblii Fos – Zoe, czyli „Światło – Życie”, splecione nierozdzielnie w kształcie krzyża. Znak ten oznacza ideał chrześcijańskiej dojrzałości, polegającej na stawaniu się „nowym człowiekiem”. Przyjęty znak wskazuje na metodę formacji – poznawanie siebie w świetle Ewangelii Chrystusa i kształtowanie życia w duchu Bożego Objawienia.
Spotykać się z tym światłem i doznawać takiego życia można na oazie, czyli 15-dniowych rekolekcjach wakacyjnych, opartych na tajemnicach różańca, prowadzonych metodą przeżyciową. To, co jest przedmiotem rozważań w homilii i w codziennym programie, uczestnicy rekolekcji starają się wcielać w życie. Poznany model życia mają przenosić do swojej parafii.
Program dnia oazy, na który składają się nie tylko ćwiczenia duchowe, osobista modlitwa, wspólnie przygotowywana i przeżywana liturgia, ale także nauka (szkoła apostolska, studium Pisma świętego), zabawa (pogodny wieczór), śpiew, służba innym i wycieczki (wyprawa otwartych oczu), daje wiele okazji do praktycznego wypełniania przykazań miłości Boga i człowieka.
Oaza, jako metoda rekolekcji, wymaga kontynuacji. Dlatego uczestnicy jej po powrocie do swoich środowisk, spotykają się każdego tygodnia w małych grupach, aby wspólnie rozważać Pismo św., pogłębiać własną formację chrześcijańską i wzajemnie się umacniać zgodnie z Ewangelią.
W wakacyjnej oazie i na terenie parafii uczestnicy ruchu wychowują się do współodpowiedzialności za Kościół. Istotą tej formacji jest wspólnotowość z Chrystusem i braćmi ze świata. Starają się przez wiarę i miłość wyrażoną w modlitwie, cierpieniu, ofierze i służbie odpowiadać na wezwanie pana oraz przyczyniać się do wzrostu Kościoła.
Przeżywanie Kościoła rodzi pragnienie służby, czyli diakonii po linii otrzymanego charyzmatu. Diakonia podejmuje w parafiach konkretne zadania i stara się przez to być żywym i dynamicznym Kościołem.
Ruch przeżywa siebie jako dar Ducha Świętego dla Kościoła, któremu chce służyć na wzór Chrystusa-Sługi. Członkowie ruchu oddają swoje życie Jezusowi poprzez specjalny charyzmat, chcąc w ten sposób realizować we współczesnym świecie zbawczy plan Boga. Przykładem życia dla członków ruchu jest Maryja, Służebnica Pańska. Ona przyjęła Jezusa i na stałe się z Nim zjednoczyła.
Ruch wyrósł z wakacyjnych rekolekcji organizowanych dla ministrantów (1954) przez ks. Franciszka Blachnickiego (1921 – 1987), którego proces beatyfikacyjny został rozpoczęty w Katowicach (1995). Zastosował on metodę wychowania w małych grupach. Chodziło o przeżycie idei „dziecięctwa Bożego”. Kontynuacja wakacyjnych rekolekcji ministranckich trwałą potem przez cały rok szkolny.
W dalszej kolejności wydarzeń podobną metodę zastosował w rekolekcjach dla dziewcząt ze szkół podstawowych, potem młodzieży i dorosłych, sióstr i braci zakonnych, osób samotnych z laikatu i księży, małżeństw i rodzin. Dalsza formacja ukierunkowuje do podejmowania różnorodnych diakonii w Kościele i przechodzi w permanentną formację pogłębiającą.
Ruch stanowi do dziś zjawisko religijne. Zwraca uwagę nie tylko teologów, ale także psychologów, socjologów i katolickich pedagogów. Interesujący jest fakt, że skupia on znaczną liczbę młodzieży ze szkół średnich, a więc w takim wieku, w którym często stroni się od form religijnych i wierności Kościołowi. Ruch nie jest kopią zachodnich grup modlitewnych, ale polskim modelem odnowy życia religijnego.
Ruch Światło – Życie posiada swoje pisma o zasięgu ogólnopolskim: dwumiesięcznik „Oaza” i kwartalnik „Domowy Kościół”. Centrum ruchu znajduje się w Krościenku nad Dunajcem (ul. Kościuszki 28)."
Fragment z książki pt. Pedagogika dla Teologów.